Akcja powieści Zdrada rozgrywa się na przestrzeni lat 2007-2008 i została osnuta wokół poszukiwania przez bohaterkę – wykonującą na co dzień zawód prokuratora – motywu zbrodni popełnionej w 1936 r. na osobie jej dziadka Michała Dunin-Wąsowicza, majora dyplomowanego WP. Z jednej strony próbuje ona ustalić na czyje zlecenie działał zamachowiec, a z drugiej odpowiedzieć na pytanie, czy i na ile tamto zdarzenie odcisnęło piętno na jej własnym życiu i życiu jej bliskich, a zwłaszcza matki i babki. Przywołuje więc postaci obu tych kobiet, kreśląc przy tym historię rodziny, której protoplastą był przybyły na ziemie polskie w początkach XIX w. Francuz Mateusz von Hardt. Jego wnuk, Edmund, ożeniony z hr. Heleną Zborowską, zajmował się budową linii kolejowej w Rumuni, gdzie przychodziły kolejno na świat dzieci tej niezwykłej pary, a między innymi Adela z Hardtów Wąsowiczowa, babka bohaterki. Sielskie sceny z salonów, gdzie piękne damy romansują z szarmanckimi kawalerami, gdzie kwitnie miłość, sąsiadują ze wstrząsającymi obrazami wojny, scenami ucieczek, informacjami o zesłaniach, pobytach w więzieniu, mordach etc. A nad tym wszystkim unosi się – czasem pojawiający się wyraziście, a czasem widmowo mglisty – duch Samuela Zborowskiego… Autorka nakreśla uwarunkowania polityczne okresu dwudziestolecia międzywojennego, które nie tylko doprowadziły do przewrotu majowego dokonanego w 1926 r. przez Józefa Piłsudskiego, ale również do zawiązania się opozycji w Morges, po śmierci Marszałka, z gen. Józefem Hallerem na czele, dążącym do obalenie rządów pułkowników i przywrócenia w kraju demokracji parlamentarnej. Obok gen. Hallera przed oczami czytelnika przesuwa się korowód wspaniałych postaci, które odegrały znaczącą rolę w czasie drugiej wojny światowej, a w tym gen. Andersa i gen. Sikorskiego, ale także zwykłych polskich żołnierzy, w służbie Raf-u, którym udało się uniknąć śmierci z rąk NKWD we Lwowie i przetrwać na Syberii. Istotna dla wymowy powieści jest też postawa bohaterki – prawnuczki zesłanego na Syberię powstańca styczniowego Franciszka Dunin-Wąsowicza – wobec ogłoszonego w 1981 r. stanu wojennego i dylemat związany z dalszym wykonywaniem przez nią zawodu prokuratora.